Victor werd geboren in Temse op 20 juli 1920 in een huis in de Brandstraat op de grens met Sint-Niklaas. Hij zou er heel zijn leven blijven wonen. Als kind hielp hij zijn vader al met het verzorgen en opleiden van duiven. Toen Victor 14 werd, overleed zijn vader en nam hij het ‘hok’ over. Vanaf dan werd hij zelf officieel lid van de Koninklijke Belgische Duivenliefhebbersbond, een lidkaart die hij tot op vandaag nog altijd had.

Daarmee was De Cauwer ongetwijfeld ’s werelds oudste duivenmelker. “Ooit had ik 120 duiven. Ik was zeker niet de beste duivenmelker, maar misschien wel één van de gelukkigste”, vertrouwde hij ons nog toe toen hij door de Duivenbond werd gehuldigd bij zijn honderdste verjaardag. “Ik was elke dag met mijn beestjes bezig. Niet alleen omdat ik goede resultaten wilde halen, maar ook en vooral omdat ik het graag deed. Het was mijn lang leven.”

Beroepshalve werkte Victor aanvankelijk als hulpje bij plaatselijke landbouwers tot hij in de Tweede Wereldoorlog aan de slag kon op de Boelwerf als spantenplooier. Daar bleef hij heel zijn verdere carrière tot hij op vervroegd pensioen kon en voltijds duivenmelker werd. Samen met zijn echtgenote Philomena Verwulgen, die in 2006 overleed, kreeg Victor drie kinderen. Zijn dochters Lauraine en Paula overleden inmiddels.

Zoon José (73), die vlakbij het ouderlijk huis woonde, kwam wel nog dagelijks op bezoek om zijn vader, wiens gezichtsvermogen de jongste jaren fel verminderde, een handje toe te steken. De Cauwer junior maakte er ook altijd een erezaak van om jaarlijks tijdens de Ronde van Frankrijk, die steevast samenviel met de verjaardag van zijn vader, zijn papa een gelukkige verjaardag te wensen.

Victor was zelf ook altijd op post wanneer er in de buurt iets te vieren viel. Toen hij twee jaar geleden zelf honderd jaar werd lieten de buren die verjaardag uiteraard ook niet onopgemerkt voorbijgaan.