“Ik weet niet of ik het kan. Maar laat ons spreken zolang het me lukt. Ik zal proberen… voor onze Benten.” De stem van Bart Mermans (47) klinkt zacht en breekbaar wanneer hij de telefoon opneemt. Hij worstelt met elke zin, maar steeds weer komt hij terug bij hetzelfde: zijn zoon Benten, amper 18 jaar oud, die in de nacht van zaterdag in Mol op gewelddadige wijze om het leven kwam. Eén messteek was fataal.

Voor het eerst vertelt Bart zijn verhaal. Het kost hem moeite, maar hij wil zijn stem laten horen. “Toen de dader wegvluchtte, stak hij ook nog die andere jongen neer. Alsof het nog niet genoeg was om mijn kind van mij af te nemen. Het gebeurde zo snel, zo hard. Ik kan het nog altijd niet bevatten.”

Sinds die nacht hangt er een ondraaglijke stilte in huis. De kamer van Benten staat nog zoals hij die heeft achtergelaten, de foto’s hangen er nog, en overal zijn herinneringen aan een jongen die vol leven zat. “Benten was een warme, sportieve jongen. Hij had veel vrienden, altijd klaar om anderen te helpen. Ruzie maken lag niet in zijn aard. Hoe kan het dat net hij zo’n einde moest vinden?”

Zijn vader spreekt met een mengeling van verdriet en ongeloof, maar ook met woede. “Het feit dat dit door een jongen van 16 is gebeurd, maakt het alleen maar pijnlijker. Recht in het hart. Dat is geen toeval, dat is moord. Mijn kind is me afgenomen, en niets kan dat ooit herstellen.”

Toch probeert Bart, ondanks de verscheurende pijn, kracht te vinden om door te praten. Niet voor zichzelf, maar voor Benten. “Zolang ik de moed heb om woorden te vinden, zal ik dat doen. Mensen mogen weten wie mijn zoon was, en hoe zinloos zijn dood is geweest.”

— Tim Lescrauwaet