In de eerste aflevering van de documentaireserieMallorca: de nacht en de nasleepvertelt de moeder van Carlo, Petra Heuvelman, over de tragische dood van haar zoon. Tijdens zijn vakantie op Mallorca raakte hij betrokken bij een nachtelijke vechtpartij. Het trauma van zijn overlijden heeft nog elke dag grote invloed op haar.Eerder vertelde Petra Heuvelman aan LINDA. hoe het nu met haar gaat, met welke gevoelens ze terugkijkt op de veelbesproken rechtszaak én over het boek dat journalist Maarten Kolsloot hierover schreef,De Zaak Mallorca.Dodelijke vechtpartijIn de nacht van 13 op 14 juli 2021 gaat het helemaal mis in El Arenal, een badplaats op Mallorca. Een groep jongeren uit Hilversum is het middelpunt van meerdere vechtpartijen. Carlo, die met zijn vrienden op de boulevard loopt, belandt in een van die conflicten. Hij krijgt vrijwel meteen een vuistslag in het gezicht en valt daardoor – schijnbaar dan al buiten bewustzijn – achterover met zijn hoofd op de straatstenen, waar vervolgens verder op zijn borstkas en hoofd ingetrapt wordt. Carlo is niet de enige die tijdens deze vechtpartij(en) flink geraakt wordt, wél de enige die hierdoor het leven zal verliezen.In de vroege ochtend krijgen ouders Willem en Petra te horen dat hun zoon in kritieke toestand in het ziekenhuis ligt. “Ik weet het zelf niet meer, maar ik schijn toen al tegen twee mensen geroepen te hebben dat Carlo dood zou gaan”, vertelt Petra. Ze vliegen die ochtend halsoverkop naar Mallorca, samen met Carlo’s vriendin Lisa. “Toen ik in het ziekenhuis aan kwam had ik al geen hoop meer. Er was geen uitzicht, ik wist dat ik hem kwijt zou raken.”

Carlo HeuvelmanOp de intensive care wordt Carlo in diepe coma gehouden. Er zijn drie bezoekmomenten per dag, waarbij slechts één iemand tegelijk naar binnen mag. Petra: “In de dagen daarna heb ik aan zijn bed herinneringen opgehaald aan ons leven, sommige in zijn oor gefluisterd. En ik heb hem natuurlijk verteld dat ik van hem hield, maar dat wist hij gelukkig al: we praatten altijd al heel open met elkaar. Bovendien had ik het nog gezegd voordat hij op vakantie ging, toen hij gedag kwam zeggen.”Op zondag 18 juli wordt Carlo hersendood verklaard. Na overleg met familie wordt hij van de beademing gehaald en een aantal organen van Carlo gedoneerd, waaronder zijn hart en beide nieren. “Dit jaar begon het bij mij te jeuken: hoe zou het met de mensen zijn die iets van hem gekregen hebben? Ik informeerde bij het ziekenhuis op Mallorca en kreeg vorige maand een brief van de arts die de ingreep uitvoerde”, vertelt Petra.“Hij schreef dat het nog steeds goed gaat met al die mensen. Dat vind ik ontzettend mooi om te horen, maar natuurlijk ook pijnlijk: zij lopen rond met de organen van mijn zoon. Ik had van tevoren geen idee hoe zwaar dat zou voelen. Door de donatie was mijn kind niet meer ‘heel’ toen ik hem verloor. Ik kon daar haast niet mee leven.” Bij de orgaandonatie werd ook botweefsel uit Carlo’s bovenbenen gehaald. Dankzij de brief weet Petra dat dit is gebruikt om jonge mensen met kanker te helpen. “Dat is goed. Zo is er tóch nog iets goeds uit voortgekomen, als ik dat zo mag zeggen.”De Mallorca-zaakUit de autopsie blijkt dat Carlo’s verwondingen zijn veroorzaakt door ’ten minste twee stoten tegen zijn hoofd, die inwendige verwondingen veroorzaakten die de uiteindelijke doodsoorzaak waren’. Maar wíé deelden die stoten uit? Het was behoorlijk druk op de boulevard, de vechtende groep was groot, her en der is zelfs videobeeld van de vechtpartijen: je zou denken dat vrij eenvoudig uit te zoeken valt wat hier precies gebeurd is. Toch valt op die vraag tot de dag van vandaag geen eenduidig antwoord te geven.

Journalist Maarten Kolsloot deed de afgelopen jaren verslag van ‘de Mallorca-zaak’ en beschrijft in zijn boek hoe al die onduidelijkheid tot stand kon komen. “Door de jaren heen hebben we een beter inzicht gekregen in hoe dat zwijgen van de verdachten en getuigen ontstond”, vertelt hij.“Zo was de intimidatie van getuigen veel groter dan ik in eerste instantie dacht. Er is echt druk op hen uitgeoefend om niet te praten. Een fles door de ruit gooien, iemand die midden in de nacht opbelt en zich voordoet als politieagent… De sfeer is er heel duidelijk eentje van ‘je houdt je bek, anders volgen er consequenties’. Dit soort inzichten geven en beschrijven is waarom ik dit werk doe: zodat mensen beter begrijpen hoe het kan dat er nog steeds geen antwoorden zijn, ondanks de grote groep getuigen. Dat zit ‘m dus in dit soort onderlinge relaties.”ZwijgenDe Mallorca-zaak is er dus vooral een van zwijgen. Zoals Kolsloot in zijn boek schrijft:“‘Ik weet niks. Niks met zekerheid’ is een reactie die vaker te horen is in deze zaak. Op lang niet alle vragen volgt een antwoord, ook al lijkt dat antwoord voor de hand te liggen. Regelmatig houden de verdachten hun mond en verkiezen ze te zwijgen. […] Ze worden tijdens het verhoor met de politie veelvuldig ondersteund door hun advocaten, die interrumperen, vragen stellen, advies geven, of een aai over de bol.”Hoe frustrerend of confronterend sommige passages ook moeten zijn, moeder Petra is blij met het boek. Ze heeft het, op enkele pagina’s na, ook helemaal gelezen. “Er staat natuurlijk heel veel informatie in die ook in het politiedossier staat. Ik heb er heel lang op gehamerd dat ik dat mocht inzien tijdens het onderzoek: als familie weet je in dat stadium eigenlijk nog zo ontzettend weinig”, vertelt ze. “Na de eerste rechtszaak kon ik niet eens meer kijken naar dat dossier, het was te moeilijk. Maar dit boek moest ik van mezelf toch weer lezen. In etappes, want het is erg confronterend om alles weer zo op papier te zien staan.”Alternatief scenarioHaar man bladerde voor haar voorbij de pagina’s over Carlo’s autopsie, dat lezen was te zwaar. “Maar verder vind ik het vooral heel fijn dat Maarten zich hier zo in verdiept heeft en dezelfde dingen ziet als die ik zie.” Daarmee doelt Petra op het alternatieve scenario dat in het boek wordt geschetst, dat van ‘de tweede vlaag’. Deze theorie wordt als eerste genoemd door Mees, tijdens een politieverhoor. Hij wordt op dat moment verdacht van directe betrokkenheid bij Carlo’s dood, net als Hein en Sanil – twee andere jongens uit de Hilversumse vriendengroep.Die ’tweede vlaag’ zou bestaan uit Lukas, Lars, Stan en Martijn, die áchter het eerste deel van de vriendengroep (Mees, Sanil, Hein en Daan, waarschijnlijk ook Kaan) zouden hebben gelopen. In dit scenario zou de eerste vlaag langs Carlo zijn gelopen richting Javier, die vervolgens grof mishandeld werd. De tweede vlaag zou wél gestopt zijn bij Carlo en volgens deze redenatie dus ook verantwoordelijk zijn voor de fatale mishandeling. Kolsloot acht het bovenstaande een aannemelijk scenario. “In het boek zie je hoe duidelijk de politie Lukas als nieuwe verdachte op het oog had, maar hoe hij er eigenlijk een beetje doorheen is geglipt.”

Gemiste kansenHoe dat zit? In december 2021 is na onderzoek wat nieuwe informatie aan het licht gekomen, waar de politie Lukas over wil bevragen. Hij wordt uitgenodigd voor een verhoor, maar zijn advocaat belt op en meldt dat ze niet van plan zijn bij dit verhoor te verschijnen. Lukas zou ‘niet lekker in zijn vel zitten’ en ‘zich op zijn zwijgrecht beroepen’. Na nog twee pogingen vanuit de politie houdt het daar op: Lukas wordt niet verhoord. Het onderzoek naar zijn rol in dit geheel belandt in de ijskast.Dat is iets wat Petra nog altijd dwars zit, vertelt ze. “Ik ben zo aan het schelden en vloeken geweest toen ik in het politiedossier las dat Lukas niet hoefde te komen. Hij zei dat-ie niet lekker was, dat was het dan. Hij zat op dat moment niet vast, dus hij hoefde niet op te komen dagen. Hoe kan zoiets? Het is absurd. Absurd, absurd, absurd. Als er een nieuw soort verdenking is, licht je zo’n gast toch van zijn bed? Als je het mij vraagt, durf ik met 98 procent zekerheid te zeggen dat het scenario over de tweede lichting klopt.”VonnisBij de eerste uitspraak in november 2022 ziet de rechtbank meerdere schuldigen voor Carlo’s dood, maar is er alleen tegen Sanil genoeg bewijs voor een veroordeling wegens het medeplegen van doodslag: hij krijgt zeven jaar celstraf. Ook Hein, Mees, Kaan en Daan krijgen een flinke straf: tweeënhalf jaar cel. Lukas moet anderhalf jaar naar de gevangenis, Stan een jaar. Lars krijgt alleen een werkstraf van 150 uur.Verschillende advocaten kondigen al snel aan in hoger beroep te gaan, even later doet ook het OM dat: zij zijn ervan overtuigd dat de verdachten meer weten dan er verteld is. Een jaar later worden de feiten opnieuw behandeld in het Paleis van Justitie in Leeuwarden en in maart 2024 volgt de nieuwe uitspraak. Die ziet er flink anders uit.Sanil wordt vrijgesproken van het medeplegen van doodslag op Carlo. Het hof oordeelt dat er in het dossier wel enig bewijs is voor Sanils betrokkenheid bij het geweld tegen Carlo (zoalshet DNA-spoor op zijn schoen), maar dat dit niet genoeg bewijs is om buiten gerede twijfel vast te stellen dat Sanil zich schuldig heeft gemaakt aan het dodelijk geweld tegen Carlo.Wél krijgt hij een celstraf van 2 jaar en 8 maanden voor poging tot doodslag op twee andere personen en openlijke geweldpleging. Mees en Hein krijgen 14 en 15 maanden cel voor openlijke geweldpleging, Kaan en Daan krijgen 11 maanden. Voor Lukas blijft het bij 18 dagen in de cel en een taakstraf van 240 uur, Stan krijgt een taakstraf van 110 uur.Het raakt haar als ze er weer over praat, maar Petra heeft voor zichzelf besloten dat ze niet altijd zo boos wil blijven. “Ik heb er niks aan”, zegt ze. “Ik was natuurlijk ontzéttend boos, vooral na de tweede uitspraak. Daar voel ik me inmiddels wat rustiger over en dat moet ook wel. Ik heb Willem, mijn zoon Danny, schoondochter Melissa en twee prachtige kleinkinderen. Daar wil ik voor verder. En voor mezelf, omdat ik dat aan Carlo beloofd heb.”

Door blijven gaanZe haalt het moment aan waarop ze, een dag na Carlo’s overlijden, op haar hotelbed op Mallorca ligt. “Ik had een paar uur geslapen en lag wakker. Ik weet het nog zó goed. Ineens hoorde ik Carlo’s stem. Niet in de kamer of zo, maar in mijn hoofd. Alsof-ie naast me stond. En ik ben een heel nuchter persoon hè, vroeger geloofde ik helemaal niets van dit soort dingen. Maar Carlo zei tegen me: ‘Mama, je moet wel goed voor jezelf zorgen, hoor’. Ik antwoordde hardop dat ik dat beloofde. En hij wist: als ik iets beloof, dan doe ik dat ook. Al heb ik de afgelopen jaren zo vaak gezegd: ‘Ach jongen, ik weet dat ik het beloofd heb, maar wat is het toch verrot lastig’.”Ze vervolgt: “Ik hoop dat ik over vijf, zes jaar kan zeggen dat het leven weer goed voelt. Echt, ik hoop het, want dit is niet te doen. Ik kan niet eens naar foto’s kijken, terwijl ik daar juist zo van houd. Ik ben bezig met een album van Carlo maken, met zijn levensloop en mijn verhaaltjes erbij. Dat moet in heel kleine stukjes, want het is te erg. Het stopt op een gegeven moment gewoon. Die foto’s zijn alles wat ik nog heb.”Onopgeloste zaakMaarten Kolsloot woont in Hilversum, waar hij met enige regelmaat een van de betrokken jongens nog tegen het lijf loopt. “Iemand vroeg me laatst: schamen die jongens zich niet? Ik merk eigenlijk het tegenovergestelde. Laatst kwam ik er nog eentje tegen in de supermarkt. Die staat me dan de hele tijd aan te kijken, overduidelijk woedend. Dat is toch eigenlijk de omgekeerde wereld?”“Kijk, ik snap dat het om een vechtpartij gaat die erg uit de hand is gelopen. Niemand zal vooraf de bedoeling hebben gehad om dit te veroorzaken”, vervolgt hij. “Een van de meer kwalijke kanten aan de Mallorca-zaak vind ik wat er daarna gebeurde: hoe er wordt toegedekt en verzwegen. Hoe men vooral door wil met hun leven, maar het daarin vooral over hén gaat en bijzonder weinig over Carlo. Een onopgeloste dood verdient gewoon aandacht, dat is waar ik voor sta.”Hoop op nieuwe kennisEn ja, Kolsloot is zich ervan bewust dat dat voor sommige betrokkenen vervelend kan zijn. Maar zolang het niet is opgelost, wil hij hier aandacht aan blijven besteden. “De kennis over wat er precies gebeurd is, ís ergens”, zegt hij vastberaden. “Ik denk dat dat uiteindelijk aan iemand gaat knagen. Als je aan een boom blijft schudden, kan er vast een keer iets gaan bewegen.”

Petra Heuvelman is hem dankbaar voor de aandacht die hij aan de Mallorca-zaak blijft schenken, maar denkt niet dat er nog nieuwe informatie boven zal komen. Hoop heeft ze wél, altijd, maar na de afgelopen jaren verwacht ze niet veel meer van de getuigen. Toch wil Carlo’s moeder dit gesprek aangrijpen om zich nog een keer tot hen te richten. “Met name tot Daniek, Tara en vooral ook Femke, die daar ter plekke waren. Heb je gezien wat er is gebeurd? Je hoeft niet eens namen te noemen, maar vertel het me. Alsjeblieft.”Een nieuwe plekPetra (62) en haar man Willem (64) zijn iets eerder met pensioen gegaan dan eigenlijk de bedoeling was. Ze hebben onlangs een vakantiehuis gekocht in Frankrijk, van een deel van het spaargeld dat Carlo achterliet en de verkoop van zijn appartement. “We hadden dat geld op de bank staan en het enige wat ik kon denken was: wat moet ik hiermee? Het was geld voor zijn toekomst bedoeld, dáár had hij voor gespaard. Deze plek was het enige waar ik het voor mijn gevoel aan kon uitgeven. Ik denk dat Carlo dit wel oké had gevonden.”Zijn foto staat op de schoorsteen, samen met andere familiefoto’s. Petra heeft het gevoel dat het met haar iets beter gaat als ze hier is. “Thuis zie ik o-ver-al Carlo. Daar kwamen we te wonen toen hij vijf was en hij ging uit huis op zijn drieëntwintigste. Dus ja, alles linkt aan hem: van zijn kamer tot de plekjes waar hij speelde als kind. Mooi, maar ook confronterend. Hier in Frankrijk voel ik meer ruimte.”OntdekkingstochtVier jaar na het verlies van haar zoon gaat het langzaam aan iets beter met Petra. Ze heeft het gevoel dat ze weer wat meer zichzelf wordt, al zegt ze dat nog vertwijfeld. “Ik merk vooral dat ik weer wat behulpzamer ben. Als ik iemand nu van zijn fiets zou zien vallen, stop ik om te helpen. Twee jaar geleden had ik misschien gedacht: goed zo, voel maar een beetje van mijn pijn. Het kon me niet schelen wat een ander overkwam, ik was zó kwaad. Op alles en iedereen. En dat past helemaal niet bij me. Stond ik ineens te schreeuwen als een viswijf als iemand net iets verkeerds of onterechts zei. Ergens was dat wel bevrijdend, maar het is niet wie ik ben.”Petra zit midden in een soort ontdekkingstocht over zichzelf en haar verhouding tot de mensen om haar heen. “Carlo’s dood heeft alles op zijn kop gezet en nog eens op scherp. Er komt een soort kwetsbaarheid in mezelf naar boven waarvan ik dacht dat ik die na 62 jaar wel kwijt was. Maar ik moet mezelf opnieuw leren kennen. Ook al mijn vriendschappen en relaties. Dat is erg zwaar, want ook al gaat het weer iets beter met me: dit blijft de allerzwartste periode van mijn leven.”