Junior Planckaert ligt opnieuw in het ziekenhuis. De jongste telg van de bekende Planckaert-familie heeft opnieuw moeten ondervinden hoe dun de grens is tussen passie en pijn. Zijn liefde voor snelheid werd hem in het verleden al bijna fataal, en ook nu weer eindigt zijn motorverleden op de operatietafel.

Het is intussen bijna vier jaar geleden dat Junior zwaar ten val kwam met zijn motor. Wie toen dacht dat hij er met de schrik vanaf zou komen, had het goed mis. Zijn knie en scheenbeen werden bij die crash volledig aan diggelen gereden. Het hersteltraject was lang, pijnlijk en slopend. Toch bleef Junior niet bij de pakken zitten.

De jongste van Eddy Planckaert bleef zich, zoals we hem kennen, vastbijten in zijn herstel. Fysiotherapie, rust, doorzetten. Maar het lichaam heeft soms andere plannen dan het hoofd. De knie bleef opspelen, de pijn bleef terugkeren. “Ik dacht dat het beter ging worden, maar op een bepaald moment moet je eerlijk zijn met jezelf”, liet hij eerder al verstaan.

Na maanden sukkelen volgde een nieuw doktersadvies. Er werd geëxperimenteerd met een kniebrace, maar dat bleek slechts een tijdelijke oplossing. Uiteindelijk viel de onvermijdelijke beslissing: een nieuwe operatie. En die is inmiddels achter de rug.

Vanuit zijn ziekenhuisbed in Herentals laat Junior voor het eerst weer iets van zich horen. Met een flinke portie zelfrelativering én een dosis Planckaertse humor. Hij postte een foto van zijn volledig ingepakte been op sociale media en voegde er droogjes aan toe: “Vallen en opstaan… Operatie is voorbij. Het opstaan kan terug beginnen, met koffie natuurlijk.”

Geen klaagzang, geen drama, enkel droge humor en een opgestoken duim. Maar wie tussen de regels leest, weet: dit is geen kleine ingreep. Junior staat opnieuw voor een lange revalidatie, iets wat mentaal en fysiek zijn tol zal eisen.

Gelukkig hoeft Junior het niet alleen te doen. De Planckaerts zijn – dat weten we intussen – een hechte clan. Ouders Eddy en Christa, zus Stephanie, broer Francesco… ze staan ongetwijfeld paraat om hun jongste bij te staan, zowel met koffie als met steun.

Eerder zei Stephanie al over haar broer: “Junior is een vechter. Hij klaagt nooit, zelfs niet als hij pijn heeft.” Dat blijkt ook nu weer. Geen zielige posts, maar een nuchtere kijk op de situatie. De humor blijft, ook al is het been weer even out of order.

Of Junior ooit definitief afscheid zal nemen van zijn snelle passies, blijft de vraag. Motors, rallywagens, snelle auto’s… het blijft kriebelen bij hem. Maar het lichaam stuurt intussen duidelijke signalen. Misschien moet hij de komende maanden vooral even gas terugnemen – al weten we allemaal hoe moeilijk dat voor hem zal zijn.

Edit