Nietsvermoedend doet Harry Schuiten (69) woensdagmiddag een dutje in zijn huis aan de Stationsstraat in Vlaardingen. Als hij wakker wordt, staan er plotseling meerdere agenten naast zijn bed. Op de stoep staat een ambulance, een hele rij bezorgde buren en zijn ‘allessie’: hond Sharpie.

“Ik was moe en ik ben mijn bed ingegaan”, vertelt Harry. Wat hij niet in de gaten heeft, is dat de achterdeur van zijn huis nog open staat. “De hond is hem toen gepiept. Dat doet hij wel vaker. Hij is voor de voordeur gaan wachten tot ik weer open ging doen.”

Maar dat doet Harry niet, omdat hij in slaap is gevallen. Dus zit Sharpie maar voor de deur. Grommend en wakend. “Naar vreemden gromt-ie wel”, zegt Harry. “Het is zeker een waakhond. Hij is altijd bij mij, of andersom.”

Goede buur

Een ‘goede buur’ vertrouwt het niet. Door het raam is te zien dat Harry binnen ligt, zonder zich te bewegen. De politie wordt ingeschakeld. Harry slaapt rustig verder, tot hij wordt gewekt door een ‘grote agent’, die via de open achterdeur binnen is gekomen.

“Ik werd wakker en hoorde: ‘politie, politie’. Eerst dacht ik nog dat het mijn zoon was, maar dat kan niet want die is op vakantie. Dus ik zei: wat is er aan de hand? Is die hond ‘m weer gepeerd? Natuurlijk dacht ik meteen aan Sharpie. Het is mijn maatje, mijn allessie.”

Als Harry naar de voordeur gaat, ziet hij twee politiewagens en een ambulance staan. En het allerbelangrijkste: zijn maatje Sharpie. “Dus ik nam hem mee naar binnen. Toen was het voor elkaar.”

Geschrokken van alle heisa is Harry niet. Wel is hij blij met zijn bezorgde buren. “Ja, natuurlijk. Kijk, sociaal contact vind ik niet erg. Het moet alleen niet te gek wezen. Het moet geen stalking worden. Gewoon op elkaar letten, dat is prima.”

Buurman

Het kan ook heel anders lopen, weet Harry. Hij herinnert zich een buurtbewoner van een tijdje geleden. “Een jongen die aan de overkant woonde. Die heeft een maand of twee dood in zijn huis gelegen, voor ze hem vonden. Ik vond het al vreemd dat ik hem niet meer zag. Mijn raam staat altijd open, de deur vaak ook. Ik maak vaak praatjes met mensen. Maar hij moest altijd heel vroeg al weg, dus daarom vond ik het niet meteen gek dat ik hem niet meer zag.”

“Dus daarom ben ik blij hoe het nu bij mij gelopen is. Dat er toch iemand op je let en in ieder geval de politie belt, ook al is het voor niets. Je kan maar beter zeker zijn dat het allemaal goed is. Ik heb tegen de overbuurman gezegd dat ik blij ben dat hij de politie gebeld heeft. Ik kom niets tekort hoor, want normaal komt mijn zoon elke dag even langs. Mijn ex is er ook regelmatig, net als mijn zus of broer. Ik word wel aardig gecontroleerd.”

‘Hij was heel vals’

Harry heeft niet gelogen, want op het moment dat hij zijn verhaal doet komt zijn zus binnen. Met een snoepje voor Sharpie. Harry roept zijn maatje erbij. “Het is een vuilnisbak ras, uit Spanje. Ik heb hem zo’n vijftien jaar geleden gekregen. Toen was hij heel vals. Hij probeerde mijn oudste dochter meteen te bijten. Dus die zei: die hond de deur uit, anders kom ik voorlopig niet. Toen zei ik dat ze dan maar even niet moest komen, want ik ging die hond niet wegdoen.”

Inmiddels is de valsheid verleden tijd, en zijn Harry en Sharpie onafscheidelijk. Wat het baasje tegen zijn trouwe viervoeter zei na al het spektakel van woensdag? “Kom maar, beessie. Daar kan jij niets aan doen.”