Ferre met zijn mama Lana en papa Jelle. © RV

26 dagen. Ouder mocht baby Ferre uit het Belgische Westmalle niet worden. Het jongetje werd kerngezond geboren en groeide als kool. Maar wanneer zijn moeder hem vorige week zondag uit bed haalde, was hij nogal slap en gaf de thermometer amper 32 graden aan. „Ik dacht eerst dat die kapot was”, zegt moederLana. Maar een drie uur later sterft Ferre in het ziekenhuis.

29 juli 2025, 08:26

„Hij had heel grote voeten en handen. Daar sprak eigenlijk bijna iedereen me op aan. Dan zeiden ze: ‘Dat zal zeker een grote worden.’ Maar hij zal nooit groot mogen worden.” Aan het woord zijn Lana Roelofs (25) en Jelle Claessens (23). De blik in hun ogen wisselt af. De ene keer is het die van trotse, kersverse ouders. De andere keer dan weer die van gebroken zielen. Ze zijn het nu eenmaal allebei en zoeken in al hun verdriet naar een evenwicht tussen de twee.

Zondag 20 juli, rond 2 uur ’s nachts. Het is een normale nacht bij het jonge gezin in het Antwerpse Westmalle. Sinds 24 juni zijn ze met drie in huis, want dan is de kleine Ferre geboren. Kerngezond en – afgezien van de eerste en zwaarste nacht – ook een heerlijke baby. „Hij sliep eigenlijk al heel snel zo goed als door. Mensen gingen er steeds van uit dat wij wel moe zouden zijn, want we hadden net een baby. We schaamden ons soms om te zeggen dat dat best wel meeviel. ”

Die nacht maken ze Ferre wakker om hem zijn flesje melk te geven. Het jongetje drinkt dat helemaal leeg en valt dan – na heel even tegenpruttelen zoals baby’s dat doen – weer in slaap. Tot Lana hem om 7.00 uur weer wil wekken. „Normaal grijpt hij dan altijd mijn neus. Maar deze keer niet. Hij was heel slapjes, ik kan het niet anders omschrijven. Dus ik nam zijn temperatuur en de thermometer gaf 32 graden aan. Ik dacht eerst dat die kapot was en checkte een tweede keer. Met hetzelfde resultaat. Zou dat door de airco kunnen zijn?”

Maar het is zondag en dus belt het koppel de vroedvrouw in plaats van de huisdokter. Die komt meteen langs en ziet de ernst van de situatie in. Ze duwt Lana en Jelle de auto in, richting ziekenhuis. Zelf belt ze de spoeddiensten op met de melding dat ze eraan komen. „Ik zei in de auto nog dat we niet moesten panikeren”, vertelt Jelle. „Even in de couveuse om op te warmen en we zouden hem weer mee naar huis kunnen nemen. Ik geloofde dat toen ook gewoon echt.”

Zodra de deuren van de spoedafdeling openzwaaien, beseffen Lana en Jelle hoe ernstig de situatie is. Ze worden opgewacht door een team van meer dan tien mensen. Die nemen Ferre uit hun handen en nemen hem mee voor controle. Een kwartier later komt een dokter terug bij de ouders. „Ze konden niet veel zeggen. Wellicht faalde zijn hartje, maar dat was nog niet zeker. Wat wél duidelijk was: het was héél ernstig en het ging écht niet goed met hem.”

De dokters hebben geen andere keuze dan de kleine jongen intuberen. Maar dat verdraagt zijn kleine lichaampje uiteindelijk niet goed. In de uren die volgen zal hij drie keer gereanimeerd worden. Helaas maar twee keer succesvol. De laatste keer had mama Lana haar zoontje Ferre bij de hand, terwijl de dokters met hem bezig waren. „Verschrikkelijk om te zien. Maar ik wou dat hij voelde dat ik bij hem was, dat hij niet alleen was. Zijn handje in de mijne. Maar ze konden hem niet meer redden.”

Omdat op dat moment nog niet duidelijk is waar Ferre precies aan stierf, wordt het gerecht ingeschakeld. Het gaat officieel dan ook om een ‘verdacht overlijden’. En dat komt bij de ouders hard aan. „Ferre was dood en plots is dat een zaak voor de politie”, vertelt Lana. „Je staat op dat moment precies naar een film te kijken met jezelf als hoofdpersonage. Natúúrlijk hadden wij hem niets aangedaan. Maar er moest wel een huiszoeking bij ons thuis gebeuren. Of ik Ferre mocht oppakken? Dat moesten de agenten eerst aan het parket vragen. Je wil niet weten wat je dan allemaal door elkaar heen voelt.”

Ferre met mama Lana en papa Jelle. © RV

Niet dat het koppel kwaad is op het gerecht of op de politie. Ze begrijpen dat die de voorgeschreven procedure volgden. „Zij doen hun werk, hé. Dat moeten ze ook blijven doen. Voor de kindjes waar er wél kwaad opzet in het spel zou zijn. Maar het is als ouder wel heel zwaar op zo’n moment. We mochten bijvoorbeeld bij hem blijven tot ze hem zouden komen halen voor de autopsie. Maar dan staat er – goedbedoeld – iemand van slachtofferbejegening van de politie bij. Dan durf je niet zo open tegen je overleden zoontje spreken als je zou willen.”

Woensdag – drie dagen na zijn dood – krijgen Jelle en Lana telefoon van de speurders. Ze hebben nieuws: Ferre is een natuurlijke dood gestorven. „Dat noemen wij geen ‘nieuws’, natuurlijk”, zegt Jelle. „Dat wisten wij al die tijd al. Alleen: waaraan is hij dan gestorven? Zodra al het papierwerk in orde is, kunnen we dat bij de dokter te weten komen. Daar moeten we momenteel nog op wachten. Ferre wordt zaterdag gecremeerd en wij hopen dat we tegen dan wel uitsluitsel hebben. Dat zou ons helpen om het een plaats te proberen geven. Je kan je afvragen: wil je dat nog wel weten? Maar stel dat Ferre aan een ziekte of een infectie is gestorven, dan kunnen we misschien andere jonge ouders waarschuwen. Misschien was er wel iets waar wij het aan hadden kunnen merken. Iedereen zegt ons van niet, maar je wéét het niet, hé.”

Ferre was het eerste kindje van het jonge koppel. Ze komen net van bij de begrafenisondernemer, voor de zoveelste keer. „We zijn al elke dag geweest”, zegt Lana. „Ik gelóóf echt dat hij nog bij ons is tot hij gecremeerd is. Dus ik wil hem zo weinig mogelijk alleen laten. Dus ja, dan wandel ik met hem in mijn armen in dat kamertje rond. En zeg ik hem hoe mooi hij is en hoe graag ik hem zie.”

Jelle en Lana kijken elkaar even aan. Het ongeloof is soms écht in hun ogen te lezen. „We kunnen het inderdaad soms echt niet begrijpen. Hij was gezond. Hij at goed. Hij sliep goed. En plots ben je in enkele uren tijd ben je baby’tje kwijt. We hadden zijn eerste maand zelfs nog niet mogen vieren. De ene dag ben je geboortekaartjes aan het schrijven en de andere heb je dezelfde adressenlijst nodig. Maar dan voor rouwbrieven. Dat zou toch niet mogen?”