Het was in de stilste uren van de nacht van donderdag op vrijdag dat de A59 bij Raamsdonksveer, nabij het knooppunt Hooipolder, het toneel werd van een tragedie die de ochtendpenseel zou kleuren met angst en naschokken. Ruw geschat rond 03:00 uur werd het wegdek geteisterd door een verwoestende botsing, waarbij twee auto’s frontaal op elkaar inreden. De impact was zo hevig dat één man werd gewond, terwijl de betrokken voertuigen tot total loss werden verklaard.

Terwijl de verlaten snelweg gedompeld was in de nachtelijke stilte, braken plots sirenes los: politie, brandweer en ambulancediensten haastten zich naar het ongeval. De hulpverleners troffen een slagveld aan van kletterend metaal en smeulend glas. In het hart van de chaos lag het slachtoffer, gewond en op moeilijk bereikbare wijze bekneld – zijn ademhaling stoorde de stilte alsof het een eigen geluid was in de duisternis.

Met uiterste zorgvuldigheid wisten de hulpdiensten hem te bevrijden en snel veilig te stellen. De beschadigde voertuigen, getekend door de kracht van de botsing, moesten met grof geweld verwijderd worden. Tegelijkertijd probeerden deze eerste levensredders kalmte en orde te bewaren te midden van de brokstukken en de adrenaline die door hun aderen stroomde.

Op dat moment leek de wereld rondom de A59 zich te splitsen: aan de ene kant de mens – kwetsbaar, gewond, maar nog levend – en aan de andere kant de autoriteiten – strak georganiseerd en resoluut in hun handelen. De weg werd afgesloten, een stille getuige van zowel broosheid als vastberadenheid.

Wat leidde tot deze verschrikkelijke botsing? De details ontbreken nog in de publieke verslaggeving. De oorzaak blijft gehuld in stilte, net als de vraag: was het slaperigheid, afleiding, overmoed of een samenloop van onfortuinlijke omstandigheden die leidde tot dit moment van vernietiging? Voorlopig laat men de feiten onderzoeken, wachtend op antwoorden terwijl de scherven weggenomen worden.

En daar, in de nasleep van het ongeluk, blijven de echo’s klinken: het gebrom van verstoord verkeer, het geklap van autodeuren en het onverstoorbare piepen van sirenes. Het maakt mij stil – want doordat iemand gewond raakte, groeit het besef dat achter elk ongeval een menselijk verhaal schuilt, met families, vrienden en geliefden die wakker liggen van angst en onwetendheid.