Voor de buitenwereld leek het alsof Dries Roelvink altijd in een zonnige bubbel leefde. Zonnebankje hier, zwembroekje daar, en altijd met een grote glimlach op zijn gezicht. Maar achter die bekende zonnebril zat ook gewoon een man die het af en toe lastig had. En dat terwijl hij maandelijks nog steeds €8.000 binnenharkte.

Geen hit, wél geld

Dries is misschien niet de man van gouden platen of internationale roem, maar hij wist altijd z’n geld te verdienen. En goed ook. “Ik had geen grote hits hoor,” blikt hij terug. “Maar ik stond wel gewoon vijftien keer per maand op het podium.” En dat leverde hem gemiddeld zo’n 1.200 gulden per optreden op. Tel dat bij elkaar op en je zit op 18.000 gulden. Omgerekend is dat een knappe €8.000 per maand.

Niet mis, zou je denken. Maar voor Dries voelde het anders. “Ik zat in een fase waarin ik dacht: is dit het nou?”

‘Ik voelde me een soort muzikale figurant’

Hoewel de optredens binnen bleven stromen, voelde Dries zich niet echt gezien. Geen radio-airplay, geen grote festivals, geen erkenning uit het vak. “Ik was een soort muzikale figurant in de showbizz,” zegt hij met zijn kenmerkende zelfspot.

Terwijl collega’s met nummer 1-hits volle zalen trokken, stond Dries avond na avond op familiefeesten, bedrijfsborrels en tentfeesten. Het geld was goed, maar het gevoel ontbrak. “Ik wilde erbij horen, maar ik voelde me vaak de man die nét buiten de kring stond.”

De Toppers als kantelpunt

Een moment van erkenning kwam toen hij tóch werd gevraagd voor een optreden bij De Toppers in de Johan Cruijff ArenA. Een plek waar hij jarenlang van droomde, maar waarvan hij dacht dat-ie er nooit zou komen. “Waarschijnlijk omdat ik geen hit op m’n naam had,” zegt hij. “Maar toen ik die uitnodiging kreeg, voelde dat als een knuffel uit de branche.”

Die avond, met tienduizenden mensen die zijn naam scandeerden, gaf hem een enorme boost. “Eindelijk het gevoel dat ik meedeed.”

Optredens als levenslijn

Waar veel artiesten afhankelijk zijn van hits, Spotify-streams of een paar grote shows per jaar, bleef Dries juist drijven op z’n harde werklust. Optreden, optreden, optreden. “Ik reed het hele land door,” vertelt hij. “En dan ging het niet om de spotlights, maar gewoon om mensen een leuke avond bezorgen.”

Die aanpak leverde hem een trouw publiek op én een stabiel inkomen. “Het was misschien geen glamour, maar wel steady. En daar red je het óók op.”

Herkenbaar en benaderbaar

Wat Dries volgens veel mensen zo sympathiek maakt, is z’n toegankelijkheid. Hij doet niet alsof. Geen poeha, geen kapsones. “Ik ben gewoon Dries uit Amsterdam,” zegt hij. En dat is precies wat mensen in hem waarderen.

Zijn gele zwembroek is inmiddels legendarisch, zijn zonnebankroutine beroemd. Maar het is z’n eerlijkheid die het ‘m doet. Geen gelikte praatjes, gewoon zeggen hoe het zit. En ook nu weer: openhartig over geld, twijfel en doorzettingsvermogen.

‘Voor m’n gevoel had ik niks’

Ondanks zijn goede inkomen voelde het destijds alsof hij weinig had. “Ik had geen succesgevoel. Geen prijzen, geen airplay, niks,” legt hij uit. “En dan kun je wel €8.000 per maand verdienen, maar als je er niks bij voelt, blijft het leeg.”

Het klinkt tegenstrijdig, maar veel mensen herkennen dat gevoel: genoeg geld, maar tóch niet gelukkig. En juist doordat Dries dat hardop zegt, raakt hij bij veel mensen een snaar.

Even op straat met Tino Martin

Een van de leukste anekdotes die hij vertelt, is die over een wandeling met collega Tino Martin. “We liepen ergens en mensen riepen: ‘Dries, mag ik op de foto?!’ En dan zie je Tino kijken van: wat gebeurt hier nou?”

Voor Dries hét bewijs dat herkenbaarheid soms belangrijker is dan hits. “Ik ben al dertig jaar zichtbaar. Mensen groeien met je op. En dát blijft hangen.”

De Roelvinkjes: een mediafamilie

Ook z’n zoons Dave en Donny Roelvink doen het goed in medialand. Dave als dj en influencer, Donny met fitness, coaching en tv-optredens. Samen vormen ze een soort Nederlandse reality-familie. En Dries geniet daar zichtbaar van.

“Ik ben trots, man. Ze doen hun eigen ding, maar hebben ook dat Roelvink-DNA: zichtbaar zijn, jezelf zijn, doorgaan.”

Niet aan stoppen denken

Hoewel Dries inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd is, denkt hij er niet aan om te stoppen. Integendeel. “Ik zit nog vol ideeën. Zolang mensen me willen boeken, blijf ik gaan.”

Hij houdt van het podium, van de aandacht, maar vooral van contact met z’n publiek. “Daar doe ik het voor. Niet voor de hits, maar voor die lach op een gezicht.”

Slim omgaan met je plek in de markt

Dries weet als geen ander dat je ook zonder hype een carrière kunt bouwen. Hij koos z’n eigen route: veel optredens, trouw publiek, geen sterallures. En dat werkt. “Je moet gewoon snappen waar je kracht ligt,” zegt hij daarover.

Hij is geen R&B-zanger, geen dance-act. Hij is Dries – met levensliedjes, Amsterdamse charme en bakken ervaring. En juist daarom blijft hij relevant.

Van tegenslag naar trots

De periode die hij toen als ‘moeilijk’ omschreef, ziet hij nu met andere ogen. “Ik had het eigenlijk hartstikke goed,” zegt hij. “Ik verdiende prima, deed wat ik leuk vond, en had een volle agenda.”

Het was z’n gevoel dat achterbleef. Maar met de jaren is dat veranderd. “Je leert waarderen wat je had. En nu denk ik: ik mag trots zijn op die tijd.”