Een scheiding in 2023 zorgde ervoor dat de 47-jarige Corine op straat kwam te staan, samen met haar kinderen van toen 11 en 15 jaar oud. En ze is lang niet de enige: uit een nieuwe telling van de Hogeschool Utrecht en het Kansfonds blijkt dat het afgelopen jaar in 57 gemeenten 28.721 dak- of thuisloos waren, onder wie 4062 kinderen.

Het is het derde jaar op rij dat de telling bij gemeenten in Nederland is gedaan. Bij het onderzoek is gebruikgemaakt van de zogenoemde ETHOS-telling, waarbij dak- en thuisloosheid wordt opgedeeld in zes categorieën. (Meer daarover onderaan dit artikel).

Uit de telling komt in ieder geval naar voren dat 4062 dak- en thuislozen in de 57 deelnemende gemeenten jonger dan 18 jaar waren. Dat is 14 procent van het totaal. Nog eens 7415 kinderen waren indirect betrokken bij een situatie van een dak- of thuisloze ouder. Zij waren dus niet zelf dak- of thuisloos, maar een of beide ouders wel.

De 47-jarige Corine, die bij een drukkerij werkt, weet maar al te goed hoe dat is. In 2023 raakte zij samen met haar twee kinderen dakloos na een echtscheiding. De huwelijksproblemen begonnen eigenlijk een jaar eerder al. “Ik probeerde mijn vertrek uit te stellen, omdat ik wist: als ik wegga, dan heb ik geen woning meer”, vertelt ze aan RTL Nieuws.

“Maar ik moest op een gegeven moment echt de knoop doorhakken. Het ging gewoon niet meer tussen mij en mijn ex-man.” In februari 2023 stonden zij en haar twee kinderen van toen 11 en 15 jaar met een paar dozen op straat. 

In eerste instantie verbleven ze in een Bed & Breakfast, maar na drie maanden moesten ze daar weer weg. Ze konden daarna gelukkig terecht bij een gezin dat Corine kende uit de kerk. “We verbleven daar met z’n drieën op zolder, waar het in de zomermaanden snikheet was”, vertelt ze. “We mochten niet alle avonden beneden zijn en in het weekend ook niet. In die tijd voelde het vaak alsof ik op de vlucht was.” Toch probeerde ze voor haar kinderen te zorgen voor rust, door er te zijn als zij thuiskwamen en ze veel aandacht te geven.

Na vijf maanden moesten ze bij het gezin vertrekken, ‘omdat het gewoon niet meer ging’. “Natuurlijk zijn we hartstikke dankbaar dat we hier bijna een halfjaar hebben mogen logeren”, zegt Corine. 

Al die tijd kwam ze niet in aanmerking voor een sociale huurwoning, vertelt ze. Een urgentieverklaring kreeg ze namelijk niet, omdat dat als dakloos persoon niet mocht. Ook vroeg een ambtenaar die haar verzoek afwees volgens Corine of ze niet gewoon bij haar ex kon blijven wonen.

Voor haar kinderen was die periode heel moeilijk. Ze lijden er nog altijd mentaal onder, vertelt Corine. “Op school was het pittig voor ze. Mijn dochter, die toen in groep 8 zat, was vaak in tranen. Ze schaamde zich en durfde haar gevoel niet te uiten. Mijn zoon heeft qua niveau een stapje terug moeten doen, van de havo naar de mavo.”

Eind 2023 konden ze terecht in een particuliere huurwoning, maar die is eigenlijk te duur. Ook kregen ze kort geleden te horen dat ze de woning in februari moeten verlaten. Ze hoopt dat daar via de huurbescherming nog iets te regelen valt.

De telling van de Hogeschool Utrecht en het Kansfonds laat niet alleen zien hoeveel mensen in de deelnemende gemeenten dakloos zijn, maar ook waar ze bijvoorbeeld verblijven. Daaruit blijkt dat de meeste dak- en thuislozen bij vrienden verblijven (31 procent). 18 procent verbleef in een auto, schuur of stacaravan. Wat betreft de kinderen verbleef 32 procent bij bekenden, 27 procent in een tijdelijke opvang voor dakloze mensen en 19 procent in bijvoorbeeld een auto.

In de grote steden Amsterdam en Den Haag was het afgelopen jaar meer dan 1 procent van de bevolking dak- of thuisloos. In kleine en middelgrote gemeenten ligt dat percentage veel lager: 0,04 tot 0,64 procent.

De betrokken professionals concluderen dat de gevolgen van de wooncrisis in Nederland steeds sterker en breder voelbaar zijn. “De impact hiervan grijpt diep in in het leven van mensen.”