Lekke banden, oververhitte motoren, maar ook heel zware ongelukken. Als berger weet Bruce nooit wat hem die dag te wachten staat. Eén ding weet hij wel zeker: wanneer Bruce zijn bergingswagen opstart wordt het nooit saai.

Het is het begin van de avondspits. Op de A29 raast het verkeer voorbij, terwijl op de vluchtstrook twee auto’s stilstaan. Een witte Volkswagen is op zijn voorganger geknald en daardoor zijn bumper en kenteken verloren. Achter de vangrail staat de bestuurder van de witte auto; hij is behoorlijk geschrokken.

De 24-jarige Bruce-Autumn Snoek uit Rotterdam-Beverwaard ziet de twee voertuigen vanuit zijn bergingswagen toevallig staan. Bruce, zoals zijn collega’s hem noemen, is berger bij een bedrijf uit Rhoon en rijdt de hele dag rond op de snelweg (en over de vluchtstrook) om ongelukken en pechgevallen op te ruimen.

Met een kort belletje naar de verkeerscentrale vraagt Bruce een rood kruis aan op de rechterrijstrook. Nog geen twintig seconden later is de rijstrook afgesloten en kan Bruce met zijn taak beginnen.

Nog geen twintig seconden na het bellen met de verkeerscentrale is de rijstrook afgesloten en kan Bruce met zijn taak beginnen.© Rijnmond

‘Schuif op, joh!’

Zonder enige angst stapt Bruce de afgesloten rechterrijstrook op. Eén asociale automobilist doet net alsof hij het rode kruis niet gezien heeft en rijdt met zo’n 50 kilometer per uur nog altijd pal langs de vluchtstrook.

Op dit soort momenten heb je aan Bruce een slechte. “Schuif op, joh!”, snauwt hij met een onvervalst Rotterdams accent en kwaad gezicht. Hij is zo boos dat hij boven het drukke verkeer uitkomt. “Je ziet het kruis toch?! Rijden!”

Zodra de rijstrook echt vrij is, laat Bruce een heel andere kant van zichzelf zien. Hij vraagt de bestuurder van de witte Volkswagen op zachte toon hoe het met hem gaat en legt een bemoedigende hand op zijn rug. Met nog geen drie minuten werk heeft Bruce de beschadigde auto achter op zijn bergingswagen staan en is de snelweg weer vrij. “Ons doel is ook om alles zo snel mogelijk op te ruimen.”

De witte Volkswagen achterop de bergingswagen van Bruce.© Rijnmond

Koud kunstje

Dat een auto met niet al te veel schade een koud kunstje is voor Bruce, is niet zo gek. Hij werkt al twee jaar als berger en is in “zijn koets” zo’n vijf à zes dagen per week op de snelwegen rondom Rotterdam te vinden.

Voordat hij dit werk ging doen, was hij militair. Toen hij besloot dat dat toch niet zijn droombaan was, werd hij berger. “Het was eerst nog onder het mom van: ‘Er moet brood op de plank komen, dus ik ga dit wel doen.’ Maar ik denk nu dat ik dit zal blijven doen tot aan mijn pensioen.”

Bruce legt uit waarom hij zo’n grote passie heeft voor zijn werk. “Je hebt heel veel vrijheid, het is heel afwisselend en bij zware ongelukken krijg je best een adrenalineboost. Maar het allerbelangrijkste is dat je mensen kan helpen op momenten dat ze echt in nood zitten. De dankbaarheid die je soms krijgt is het mooiste wat er is.”

A. Barendregt, het bedrijf waar Bruce werkt, is een van de vier bergingsbedrijven in de regio Rijnmond. Het bedrijf heeft 38 bergingswagens. Over de andere drie bedrijven zegt Bruce dat hij ze niet alleen maar ziet als concurrenten: “Het zijn echt concullega’s. We hebben allemaal ons eigen gebied, maar helpen elkaar ook vaak. Ik zit zelfs met een paar jonge bergers van andere bedrijven in een groepsapp en af en toe doen we een biertje.”

De knop om

De witte Volkswagen is inmiddels afgeleverd op het “kerkhof”. Er staan allerlei auto’s en vrachtwagens; de ene lijkt het van buiten nog perfect te doen en de ander is door de schade amper nog herkenbaar als auto.

Ook Bruce heeft weleens heftige ongevallen gezien. “Ik heb ooit een auto met 120 kilometer per uur op een file zien knallen. Op zo’n moment gaat de knop om en ben ik weer militair. Achteraf heb je pas tijd om dingen heftig te vinden, maar je weet dat dit bij het werk hoort.”

“Een ongeluk wensen we niemand toe, maar toch zijn de meest ingewikkelde ongelukken ook stiekem het interessantst om te bergen. Wat dat betreft hoop ik toch altijd dat ik iets te doen heb op een werkdag.”

Op het ‘kerkhof’ staan allerlei auto’s en vrachtwagens; de ene lijkt het van buiten nog perfect te doen en de ander is door de schade amper nog herkenbaar als auto.© Rijnmond

‘Ga eens mee’

Bruce rijdt weer verder. Gedurende de avondspits maakt hij vandaag een vast rondje. Hij rijdt heen en weer tussen Rhoon en Barendrecht op de A15. Af en toe klinkt een hard alarm vanuit zijn grote navigatie, maar bij de meeste meldingen is een collega van hem al dichterbij en hoeft Bruce niets te doen.

De meeste stukken snelweg op zijn route staan inmiddels muurvast. Dat is voor Bruce geen probleem, want hij mag te allen tijde over de vluchtstrook rijden. “Niet iedereen begrijpt dan wat voor werk ik doe. Soms word ik geblokkeerd wanneer ik over de vluchtstrook rijd. Maar hoe langer ze mij blokkeren, des te langer ze in de file staan.”

Op een rustig stuk, even verderop, raast een Audi met zo’n 150 kilometer per uur voorbij. Bruce schudt afkeurend het hoofd. “‘Ik mag hem straks weer uit de vangrail halen’, denk ik dan. Ik zeg ook vaak tegen vrienden dat ze voorzichtig moeten doen. Of beter nog, dat ze een dagje mee moeten met mij. Dan leer je risicovol gedrag zo af.”

‘Mijn kantoor’

Weer klinkt het alarm keihard door de cabine van Bruce. Deze keer moet hij er wel zelf op af. Eenmaal aangekomen blijkt het een makkelijke klus: een auto met een lekke band. Het kost Bruce wederom maar een paar minuutjes en de auto staat op zijn wagen. De pechvogels met hun lekke band worden bij de eerstvolgende afslag op een veilig parkeerterrein afgezet.

Kundig rijdt Bruce weer weg tussen alle geparkeerde auto’s. “Je leert de wagen goed kennen. Dit is mijn kantoor en hier zit ik de hele dag, dus ik weet precies hoe groot dit ding is. Hetzelfde geldt voor de snelweg; als je een hectometerpaaltje noemt, weet ik waar ik moet zijn. Toen ik begon, was ik nog bang dat ik niet alles makkelijk zou vinden, maar dat leer je vanzelf.”

“Je leert de wagen goed kennen. Dit is mijn kantoor.” – Bruce© Rijnmond

Mama’s groentesoepje

De avondspits is inmiddels voorbij en dat is te merken aan het aantal meldingen. De navigatie blijft stil. Voor Bruce, die nog tot 22:00 uur door moet met werken, is dat het uitgelezen moment om te dineren. “Mama’s groentesoepje”, zegt hij, terwijl hij triomfantelijk op een koeltas in de cabine klopt.

Bruce hoopt dat het nog een beetje druk blijft in de avond, maar hij heeft er een hard hoofd in. En morgen, dan doet hij het tijdens een nieuwe ochtend- of avondspits met zijn collega’s en concullega’s weer allemaal opnieuw. Zodat iedereen zo snel en veilig mogelijk het verkeer door kan.