Met in zijn ene hand een blindenstok en zijn andere hand een tas vol boodschappen loopt de 76-jarige Bas uit Rotterdam nietsvermoedend zijn voortuin in. Als hij de deur wil opendoen, wordt hij plotseling bij zijn pols gegrepen. Niet veel later is hij zijn dierbare horloge kwijt.

Op de pols van Bas is dinsdagochtend een blauwe plek te zien, die herinnert aan de overval. Als (bijna) blinde kan hij die zelf niet zien, maar hij voelt het wel. “Er werd aan me getrokken en toen was hij gelijk weg”, vertelt de zeventiger. Weerstand bieden ging niet. “Het was gelijk gebeurd, ik kon niks doen.”

Twee getuigen kwamen gelijk naar Bas toe. “Ze gingen die kerel (de overvaller, red.) achterna.” Maar tevergeefs: ze kregen de dader niet te pakken. Toen de politie bij zijn huis aan de Beukendaal in de wijk Feijenoord was, werden zijn kinderen gelijk gebeld. “Het was heel erg schrikken. We wisten niet in welke toestand we mijn vader zouden aantreffen”, zegt zijn dochter Carin.

Overleden vrouw

Ernstige verwondingen heeft hij er niet aan overgehouden. Maar wel emotionele schade: hij is het horloge kwijt dat van zijn overleden vrouw was. “Het is een braillehorloge. De klep kan open en dan kan je aan de bobbeltjes voelen”, legt Carin uit. In de jaren zeventig had Bas die voor zijn vrouw gekocht. “Deze kun je nooit meer kopen. Hij kwam uit Zwitserland”, vertelt Bas.

Ook voor Carin heeft het horloge een emotionele waarde. “Het ziet er niet mooi uit, maar het is toch het horloge van mijn overleden moeder. Hij is volgens mij al meer dan vijftig jaar oud”, zegt ze.

Na haar overlijden droeg Bas het horloge dagelijks. “Die gebruikte ik altijd, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat.” Hij gaat verder: “Als ik nu de tijd wil weten, doe ik de televisie aan. Of ik pak mijn iPhone.” Hij ziet nog heel weinig en kan daarop nog net de tijd aflezen. “Dat zijn zulke letters”, zegt hij terwijl hij grote gebaren maakt.

Horloge terug?

Hij verwacht zijn horloge niet meer terug te zien. “Nou, het zal niet meer terugkomen, neem ik aan.” Maar wat een ander eraan heeft, begrijpt hij niet: het is geen horloge met normale cijfers. Of-ie daarom misschien in de bosjes is gegooid? “Zou kunnen”, antwoordt hij. Bas hoopt dat het horloge in dat geval weer bij hem terechtkomt. “Maar ik heb er mijn twijfels over.”

Dochter Carin heeft nog hoop. “Ik heb het op Facebook gedeeld”, zegt ze. De overval maakt haar boos. “Hoe kan je iemand die gehandicapt is dit aandoen? Wat voor persoon ben je dan? Ik vind het het laagste van het laagste. Dan ben je echt een rat van de maatschappij.”

Niet bang

Hoe erg het ook is: de overval heeft Bas niet angstig gemaakt. Hij gaat sindsdien gewoon nog de deur uit. “Zaterdagavond ben ik nog naar een feestje geweest van een vriend van me, want hij was jarig”, zegt hij. “Je kan binnen blijven zitten, maar dan ben je gelijk een huismus. Dat is niet goed.”

Hoewel de waarde van het horloge in geld een bijzaak is voor Bas, krijgt hij van de verzekering geen cent terug. De overval gebeurde namelijk niet in huis, maar buiten. “Dit wordt niet vergoed”, zegt hij.