Ex-model en auteur Daphne Deckers trouwde in 1999 met de Nederlandse tennislegende Richard Krajicek en het jaar daarop begon ze met het schrijven van columns voor een krant. Getrouwd is ze nog, maar in juli 2025 nam ze afscheid als columniste.

Van 2000 tot en met juli 2025 leverde Deckers elke week trouw een stukje in voor het katern Vrouw van De Telegraaf. Ze zal vast wel blijven schrijven, want ze heeft ook onder meer een boek geschreven over ouder worden, jeugdboeken en een autobiografie over haar loopbaan als model (Mijn leven als fotomodel).

Haar kwart eeuw als columnist van ‘de wakkerste krant van Nederland’ sluit ze af met een bundeling van stukjes: Ouder en wijzer. Ook zijn er twee lezerslunches georganiseerd, waar mensen die van haar columns hebben genoten met Deckers kennis konden maken. Vrijdag vond de eerste lunch plaats.

“Vanmiddag was de eerste van de twee lezerslunches die ik samen met Vrouw heb georganiseerd vanwege mijn afscheid na 25 jaar als columnist van VROUW Magazine”, schrijft Deckers op Instagram.

“Ik zal iedereen zo missen! Al die leuke lezers, de reacties, de gedeelde ervaringen en de gezelligheid. Alle aanwezigen kregen uiteraard mijn jubileumbundel Ouder & Wijzer mee, met daarin 125 columns die ik heb uitgekozen uit de afgelopen 25 jaar.”

Richard Krajicek, winnaar van Wimbledon in 1996, werd onlangs geopereerd en dat heeft het leven van het gezin Krajicek op de kop gezet. “Richards borstkas was open gezaagd”, zegt ze over de operatie waarbij zijn verwijde aorta een kunstmatig hoesje kreeg aangemeten. De zorgen en onrust hebben Deckers aan het denken gezet. “Maar alles gaat gelukkig weer goed met hem, wat mij heeft geïnspireerd om de komende tijd eens te onderzoeken waar míjn hart sneller van gaat kloppen”, schrijft ze. En de resultaten daarvan gaan we vast de komende tijd ontdekken.

Onlangs haalde Deckers herinneringen op aan die triomf in 1996. “Richard gleed uit op zijn eerste matchpoint. Hij heeft veel blessures gehad dus toen hij uitgleed, dan krijg je zo’n hartverzakking van: ‘Ik hoop wel dat hij opstaat’. Je zit te lijden, want je kunt niets doen”.