Achter de cijfers van 105.000 woningzoekenden naar een sociale huurwoning in onze regio schuilen talloze persoonlijke verhalen. Basia (37) wacht al jaren op een plek voor zichzelf, terwijl Sri Yanti (46) weet hoe het is om geen kant op te kunnen. Twee verhalen uit een overvolle woningmarkt.

Basia (37) wacht al 9 jaar op een woning

De 37-jarige Basia is één van de 105.000 woningzoekenden in de regio Rotterdam. Ze woont nog altijd met een huisgenoot in een kleine starterswoning in Rotterdam-West en heeft nog nooit op zichzelf gewoond. “Het bepaalt ook je toekomst, zoals kinderen krijgen, dat frustreert,” zegt ze.

Basia werkt als eindredacteur en verdient een doorsnee salaris, maar dat maakt het vinden van een eigen huis niet makkelijker. Niet alleen de sociale huurmarkt zit muurvast, ook de particuliere markt biedt nauwelijks mogelijkheden. De lange wachttijd frustreert haar. “Het bepaalt ook je toekomst. Je blijft hangen, terwijl je eigenlijk door wilt.”

Basia werkt als eindredacteur en verdient een doorsnee salaris, dat maakt het vinden van een eigen huis niet makkelijker.© Maaskoepel

Vergeefs reageren op woningen

Ze reageert voortdurend op advertenties, heeft inmiddels een inschrijfduur van 9 jaar, maar reageert vergeefs op woningen in haar wijk. “Ik voel me hier thuis, heb een band met de buurt en doe vrijwilligerswerk. Maar er is bijna geen geschikt aanbod,” zegt ze.

Basia ziet hoe complex de wooncrisis is: er is te weinig gebouwd, senioren blijven vaak in grote huizen zitten en starterswoningen komen nauwelijks vrij. Ze hoopt dat de doorstroming weer op gang komt – net zoals zij zelf graag wil verhuizen, zodat haar studentenwoning vrijkomt voor een nieuwe starter.

Sri Yanti (46) vond eindelijk een eigen plek

Na jaren zoeken heeft Sri Yanti sinds maart haar eigen huisje in het dorpje Geervliet. “Ik ben zo blij, soms heb ik er tranen van in mijn ogen,” zegt ze.

Het was een zware tijd: na haar relatiebreuk woonde ze nog een jaar bij haar ex en daarna tijdelijk noodgedwongen op een zolderkamer bij haar vader in Spijkenisse. “Op je 46ste weer bij je vader wonen, dat hakt erin.” Soms verbleef ze bij vriendinnen om even weg te kunnen. Het gebrek aan woonruimte drukte zwaar op haar. “Ik heb slapeloze nachten gehad, was vaak ziek en had gesprekken op werk omdat ik er zo vaak niet was. Het was heel zwaar.”

Sri Yanti (46)© Maaskoepel

Werk, maar geen woning

Ze werkt als doktersassistente in het Maasstad Ziekenhuis, maar kopen zat er voor haar niet in. Particuliere huur bleek ook geen optie: “Voor een studio wordt zomaar 1000 euro gevraagd. “Dan ben je 46 jaar, werk je en kan je weinig.” Vaak kreeg ze te horen dat ze toch wel iets kon kopen.

Na zeven jaar inschrijving kreeg ze eindelijk de sleutel van een klein dijkhuisje in Geervliet. Omdat ze tijdelijk bij haar vader in Spijkenisse woonde, stond ze hoger op de lijst voor woningen in die regio. “Ik ben nu echt superblij dat ik een eigen plekje heb, kan het bijna niet geloven.”

Sri Yanti stoort zich eraan dat er vooral dure woningen worden gebouwd. “Voor een werkende is er gewoon helemaal geen woning beschikbaar. Dat is niet mogelijk. Ook niet met een reguliere baan en zonder schulden. Het is zo moeilijk en de nood is zo hoog. Mensen beseffen dat niet.”