Het leven van de 48-jarige Dana uit Dordrecht stond zes jaar geleden volledig op zijn kop: ze bleek acute leukemie te hebben. Met een overlevingskans van maar 20 procent zag haar toekomst er niet al te best uit. Toch is ze er vandaag de dag nog steeds, dankzij twee donoren.

Met acute leukemie, ook wel bekend als bloedkanker, werken de witte bloedcellen niet meer naar behoren. “Er werden geen goede cellen meer aangemaakt in mijn lichaam”, vertelt Dana. “Mijn lichaam vulde zich langzaamaan alleen nog met leukemiecellen.”

Vooruitzicht

De diagnose was voor Dana verpletterend, want de vooruitzichten leken niet al te best te zijn. “Ik bleek ook nog de meest ongunstige vorm van bloedkanker te hebben. Mijn overlevingskans zakte gelijk naar 20 procent, als het niet minder was.”

Dat betekende voor Dana en haar jonge gezin een hoop moeilijke gesprekken. “We hadden net de film Achtste Groepers Huilen Niet gekeken, dus mijn kinderen begrepen een beetje wat kanker inhield. Ze vroegen zich af of ik nou dood ging.”

Zover was het nog niet en de enige hoop was stamceltransplantatie via een donor. Dat was alleen lastig. In Nederland melden zich namelijk steeds minder jonge donoren aan, terwijl de vraag juist toeneemt. “Maar het zou mijn enige overlevingskans zijn.”

Dana onder behandeling in het ziekenhuis© Privé

Jonge donoren

Dat juist het aantal jonge stamceldonoren afneemt, is zorgelijk, zegt Anouska Louwerse van Stichting Matchis. “De jongeren zijn nodig omdat hun stamcellen de beste kans op genezing bieden. Gelukkig groeit het totale donorenbestand nog wel, maar het groeit steeds minder hard.”

Met name jongeren met een leeftijd van 18 tot 35 jaar geven de beste stamcellen, volgens Louwerse. Ze doet aan hen dan ook een oproep om zich aan te melden als donor.

Rijnmond sprak met Dana tijdens de Week van de Stamceldonor. Een week lang wordt landelijk aandacht gevraagd voor het belang van stamceldonoren.

Geluk

Voor Dana was de match met een donor een kwestie van geluk. “We wisten dat er niet voor iedereen een donor was.” Maar gelukkig was het snel raak: ze kon namelijk niet één keer, maar zelfs twee keer een stamceltransplantatie krijgen. “Van twee verschillende donoren, want de leukemie is een keer teruggekomen.”

Maar dat er een match is gevonden, betekent niet meteen dat de problemen ook voorbij zijn. “Je lichaam laat pas na de transplantatie merken of ze de donor accepteren. Je lichaam kan zich ook tegen je weren.”

Eeuwig dankbaar

Bij beide transplantaties is het bij Dana goed gegaan. “Dat was een hele weg. Ik heb 20 kilo verloren, zoveel heeft het van mijn lichaam gevergd. Ik kon niet eens meer op mijn benen staan en moest met een rolstoel het ziekenhuis uit.”

Stukje bij beetje wint de Dordtse vervolgens een klein beetje van haar zelfstandigheid terug. “Ik realiseerde me: dit is wie ik nu ben. Met mijn kale hoofd én rollator ben ik weer gaan wandelen in de wijk.” En vanuit daar komt de oude Dana weer een beetje terug. De donoren is ze naar eigen zeggen eeuwig dankbaar.

“Ergens op de wereld is er iemand die geheel belangeloos mij maar ook mijn gezin een hele nieuwe kans heeft gegeven op een toekomst. Een hele nieuwe kans op overleving. Ik denk dat je geen mooier cadeau kan ontvangen dan dat.”

Inmiddels gaat het weer een heel stuk beter met Dana