Lange tijd was het een mysterie waarom de 59-jarige Elise Veldboer in Hellevoetsluis was doodgestoken. Kende zij de dader uit de schuldhulpverlening? Uit de rechtszaak blijkt nu dat zij een willekeurig slachtoffer was van een getraumatiseerde man. “Ik wilde iemand pijn doen.”

Het lichaam van Elise wordt op 30 mei 2024 gevonden in het Ravense Hout in Hellevoetsluis. De hond Marchall die zij aan het uitlaten was, loopt nog rond haar lichaam. Diezelfde middag komt een man naar het plaats delict en zegt: “Ik wil mezelf aangeven. Het lichaam…de moord.”

Sindsdien is de grote vraag: wat heeft de 22-jarige Mitchell P. bezield? In eerste instantie zwijgt hij, later gaat hij praten. Hij vertelt dat hij vaker op pad is geweest, met een mes, bivakmuts en handschoenen.

“Ik wilde niet iemand doden, maar pijn doen. Ik ging dan naar buiten als experiment, of het zou lukken mezelf tegen te houden. Als ik dan thuiskwam was ik blij dat er niets was gebeurd en tegelijk dacht ik: wat ben je toch een watje.”

Dag waarop het misgaat

Op die 30e mei gaat het dan toch mis. Mitchell heeft avonddienst gehad als beveiliger en de volgende ochtend voert hij luchtige gesprekjes via WhatApp met zijn vriendin over een popconcert en een vakantie. Hij laat de honden uit en gaat dan begin van de middag naar het Ravense Hout. In de rugzak weer mes, muts en handschoenen.

In het bos heeft hij eerst de neiging de banden van een auto lek te steken, maar hij loopt door. Als hij een oudere vrouw ziet, komt de gedachte op haar pijn te doen. Ze groet hem en hij loopt weer door.

Op een bankje wil hij tot rust te komen maar in plaats daarvan zet hij de bivakmuts op en pakt het grote keukenmes. In de verte ziet hij een andere vrouw lopen. Elise. “Mijn lichaam voelde zwaar, mijn hartslag ging omhoog.”” Hij bespringt haar van achteren en ze vallen om.

‘Ik heb iemand pijn gedaan’

Elise richt zich op. “Wat wil je?” “Geld”, antwoordt hij. En dan steekt hij, zes keer. “Ik zag dat ze was overleden.| Hij versleept het lichaam naar een slootje, waar ze later door wandelaars wordt gevonden die de politie bellen.

Mitchell gaat naar huis waar hij direct zijn vriendin een appje stuurt. “Ik ben weer thuis.” “Ah, oki. Was het leuk?” “Ja het was leuk.” Hij maakt het mes waarmee hij heeft gestoken schoon en legt het terug in de keukenla. De bivakmuts gaat verscheurd in de kliko.

Dan stuurt hij een spraakbericht naar zijn vriendin. ‘Ik wil gewoon even zeggen dat ik veel van je houd. Ik heb iets vreselijks gedaan en mijn toekomst verneukt. Ik heb iemand pijn gedaan. Ik ga me melden bij de politie. Het spijt me zo.” Hij rijdt terug naar het Ravense Hout en wordt aangehouden.

Uitbarsting van agressie

Hij vertelt dat hij Elise niet kende. “Ik heb niets tegen haar, het had iedereen kunnen zijn. Ik heb er ook geen verklaring voor.” Het heeft wel met die eerdere drang te maken om iemand pijn te doen. Bij Elise was het hem niet gelukt zichzelf tegen te houden.

De psycholoog en psychiater die hem hebben onderzocht, spreken van een uitbarsting van agressie, die jarenlang is opgekropt. Ze schetsen het beeld van een jongen die al heel zijn leven te maken heeft gehad met geweld. Hij voelt zich minderwaardig, verloren en weerloos. Er is sprake geweest van extreme verwaarlozing en verstoting. Hij is veel gepest op school en op zijn werk en thuis werd hij gekleineerd. De opgehoopte woede en agressie richt hij eerst op zichzelf met verminkingen en suïcidaal gedrag.

Kantelpunt, volgens de deskundigen, is als mensen in zijn omgeving zeggen dat hij assertiever moet worden. Hij krijgt fantasieën over wraak en het doden van mensen. De drie of vier keer dat hij met bivakmuts en mes op pad gaat, zijn experimenten. Op 30 mei 2024 voert hij het uit. “Hij was toen al een speelbal geworden van zijn destructieve impulsen”, zeggen de deskundigen.

16 jaar cel voor moord

Juridisch betekent het: verminderd toerekeningsvatbaar, kans op herhaling is op de lange termijn groot, dus tbs met dwangverpleging is noodzakelijk. Justitie neemt dat over en eist daarnaast een straf van 16 jaar cel, voor moord.

“Ook al richtte het zich niet op dit specifieke slachtoffer, hij had al langer dodingsfantasieën en nam de spullen vooraf mee. Het was voorbedachte rade.” Advocaat Jill Leyten bestrijdt dat: “Het gebeurde in een paar seconden, het zijn geen minutenlange overwegingen geweest.” Geen moord maar doodslag dus.

Vrouwen ook overdag niet veilig

De familie van Elise Veldboer neemt wel steeds de term ‘moord’ in de moord, als zij hun slachtofferverklaringen voorlezen in de rechtszaal in Dordrecht. Elises zus Silvia: “Ik denk sinds de dag van de moord dat je haar kende. Je schrok van haar ogen, ik denk omdat je haar herkende.”

Nicht Tamara, over de blijvende herinnering aan de vrouw ‘die voor altijd 59 blijft’: “Ik dans met haar op elk feestje, slurp samen met haar oesters, huil met haar op eenzame momenten. We dragen haar kleding en sieraden en hebben dezelfde tatoeage op de linkerenkel. Alles zodat ze niet vervaagt.”

Silvia verwijst naar de campagnes die lopen voor de veiligheid van vrouwen. “Er wordt gezegd ‘geef ons de nacht’, maar dankzij jou zijn vrouwen overdag ook niet veilig. Geert Wilders wijst naar asielzoekers, maar ik denk dat we bang moeten zijn voor jongens zoals jij. Ik hoop dat de maatschappij beschermd wordt tegen jongens zoals jij.”

Excuusbrief geweigerd

Ook de partner van Elise, Leo Verhart, spreekt een wens uit over de strafmaat. “Ik hoop dat de hoogte van de straf zodanig wordt dat het een voorbeeld moet zijn voor de vele gekken die in ons land rondlopen.”

De excuusbrief die Mitchell P. heeft geschreven aan de nabestaanden heeft Verhart geweigerd. “Hoe haal je het in je hoofd om te denken dat wij na zo’n gruwelijk misdrijf een excuusbrief zouden accepteren?”

Mitchell P. reageert op de verhalen van de nabestaanden. “Het is nooit de bedoeling geweest zoiets afschuwelijks te doen. Ik voel me gefaald als persoon. Ik snap heel goed wat de pijn en het verdriet zijn bij de nabestaanden. Ik hoop dat zij ooit de woede kunnen loslaten.”

De rechter in Dordrecht doet op 7 oktober uitspraak.