Illya: “Dat is heel fijn. Ik weet nog wel dat we na de opnames samen naar Nederland zijn gereden. Ik denk dat de stoel van Sylwia wel tachtig keer achteren moest, zodat ze niet gezien zou worden door auto’s met Nederlandse kentekens. Het is een paar keer bíjna fout gegaan.”

Sylwia: “Maar gelukkig zijn we niet betrapt. Nu kunnen we gewoon hand in hand over straat en hoef ik mijzelf niet meer schuil te houden in het torentje.”

Illya: “Ik sta om zes uur op, Sylwia blijft iets langer liggen. Dan ga ik naar de bakker en om half acht is het ontbijt. Daarna rennen Sylwia en ik van kamer naar kamer om schoon te maken. We koken ook samen voor onze gasten en maken vaak een praatje met ze. De Nederlanders willen vooral op de foto’s met ons, haha.”

Sylwia: “In onze vrije tijd gaan we meestal gezellig ergens eten of een drankje doen. We zijn echt een team. Ik vind het geweldig.”

Illya: “Ik vond het eigenlijk niet spannend. Ik heb Sylwia’s dochters voor de eerste keer ontmoet in Amsterdam, toen ben ik naar Nederland gereden. En ik heb haar ouders ook gezien. Er was gelijk een klik.”

Sylwia: “Mijn dochters van 24 en 18 zijn echt zo blij. Ze grappen nu steeds dat het niet fout mag gaan, want dan krijg ik ruzie met ze.”

Illya: “Mijn dochter (21) is ook nog gekomen toen haar dochters hier waren. Ze zijn zelfs met elkaar op stap gegaan, hartstikke leuk. Het zou een stuk lastiger zijn als het niet zou klikken tussen die meiden. Maar gelukkig was het meteen goed.”

Sylwia: “Ik ben na de opnames nog een week gebleven omdat ik wilde uitzoeken wat mijn gevoel was. Ik ben niet zomaar verliefd. ‘Ik hou van je zeggen’ is voor mij een groot iets. Dat komt omdat ik een zelfstandige vrouw ben en hiervoor lang alleen ben geweest. Maar na die week samen dacht ik: het voelt goed. Toen begon mijn hart steeds sneller voor hem te kloppen.”

Illya lacht: “Zij twijfelde, maar ik wist wel dat het goed zou komen. Ik moet ook zeggen dat onze liefde meer buiten het zicht van de camera’s is gegroeid. We zaten ‘s avonds vaak nog op een muurtje met een glas wijn. Dat waren de beste gesprekken, waarin je dingen uitspreekt die je niet met de camera’s erbij wil zeggen.”

Sylwia: “Ik lach er alleen maar om. Natuurlijk zag ik dingen voorbij komen. Ik zou een golddigger zijn en niet goed Nederlands kunnen. Ik dacht: kom maar op mensen, ik ben te sterk om me hierdoor van de wijs te laten brengen.”

Illya: “Weet je wat het is, ze zoeken altijd iets. Je kunt er op ingaan, maar dan maak je het alleen maar groter. Dus ik leg het gewoon naast me neer. En we hebben ook veel leuke reacties gehad.”

Illya: “Natuurlijk worden dingen uitvergroot. Maar je kunt niet zeggen dat je verkeerd bent neergezet. Want alles wat uitgezonden is, is óók opgenomen. Dus dat is gewoon waar. Ze sturen het natuurlijk wel een beetje. Maar dat is toch het programma? Je weet waar je aan begint.”

Sylwia: “Het is wat Illya zegt. Ik heb echt totaal geen spijt hiervan. Ik ben juist heel blij dat het zo is gelopen.”

Sylwia: “Nee, nee, nee, niks verkopen! Ik heb nog zoveel leuke ideeën. In de toren kan nog een mooie fotostudio komen, daar kan ik dan mijn modellenwerk doen. En er zijn nog andere ruimtes die we kunnen aanpakken.”

Illya: “Dat zit iets anders in elkaar. Er staat geen te koop-bordje in de tuin. Het zit in een portfolio bij een makelaar die op verzoek van klanten mij mag benaderen. Dus als er iemand met een grote zak geld komt en die wil het kopen, zou ik dom zijn om het níet te verkopen. Dan koop ik een ander kasteel dat we gaan opknappen. Maar we willen hier echt nog niet weg.”

Sylwia lacht: “Ik wil graag een man hebben, niet alleen een vriend. Maar ik zei dat meer als grap. We gaan echt niet binnen twee of drie maanden trouwen. We willen elkaar eerst beter leren kennen. En dan zien we wel weer over een paar jaar. Maar het is zeker een droom van mij.”

Illya: “Zo sta ik er ook in. Trouwen is iets voor de toekomst. We gaan nu vooral genieten.”