Vrienden en familie hebben vrijdagmiddag afscheid genomen vanHerwin Alleman(56), die een week geleden voor de ogen van zijn echtgenote werd doodgeslagen op straat in Zeebrugge. De weduwe zelf nam op emotionele wijze het woord tijdens de uitvaartplechtigheid. “Jij verbond mensen, jij bracht vreugde, jij was het zonnetje in ons leven… Nu moet ik verder zonder jou, maar dat voelt onmogelijk.”
Herwin Alleman (56) werd het slachtoffer van zinloos geweld, nadattwee mannen hem vorige week besprongen en doodsloegen in de Strandwijk. En dat voor de ogen van zijn vrouw, met wie hij er een gezellig avondje uit had opzitten. Dat de Zeebruggenaar bijzonder geliefd was, bleek donderdagavond al tijdens eenstille mars en wake. Zo’n 500 mensen brachten een sterk signaal tegen zinloos geweld.Veel muziek:Ook vrijdagmiddag kwam heel wat volk afgezakt naar de aula van crematorium Blauwe Toren in Brugge voor de uitvaartplechtigheid van Herwin. Heel wat collega’s van het transportbedrijf ECS, waar de vijftiger werkte als lader van vrachtwagens, waren aanwezig, net als de leden van petanqueclub De Vuurtoren uit Heist, waar hij fervent lid van was.
De afscheidsplechtigheid voor Herwin werd er één vol muziek. De afgespeelde liedjes weerspiegelden het leven en de persoonlijkheid van de Zeebruggenaar. Zo waren ‘Knockin’ on Heaven’s Door’ van Guns N’ Roses en ‘Nights in White Satin’ van The Moody Blues te horen: het openingsnummer van zijn huwelijk. De pluszoon van Herwin bracht dan weer een eigen nummer als eerbetoon.Maar het was vooral een pakkende en emotionele tekst van de echtgenote van Herwin die iedere aanwezige in de aula naar de keel greep. “Mijn ventje, mijn schatje, mijn alles… Waarom… Waarom hebben ze je zo brutaal en onverwacht van mij weggenomen? We hadden nog zoveel plannen, nog zoveel dromen die we samen wilden waarmaken. Zoveel avonturen die voor ons lagen te wachten. Samen hebben we al zoveel stormen doorstaan, telkens weer kwamen we er sterker uit.”
“Jij was mijn steun, mijn rots, mijn veilige haven. Je zorgde altijd voor ons: voor mij, voor mijn kinderen, voor mijn ouders. Altijd met die warme glimlach die iedereen raakte. Door jou heb ik zoveel mooie mensen leren kennen: de vrienden van de petanque, je collega’s en zoveel anderen die jij met je open hart en je goedheid hebt aangeraakt. Jij verbond mensen, jij bracht vreugde, jij was het zonnetje in ons leven. Nu moet ik verder zonder jou, maar dat voelt onmogelijk.”De aanwezigen in de aula herkenden Herwin in elk woord dat zijn echtgenote uitsprak: een man die mensen verbond, die met zijn open hart en zijn glimlach velen raakte. De vele getuigenissen maakten nog eens duidelijk hoe diep de sporen zijn die de moord heeft achtergelaten bij de nabestaanden.