De sloopkogel komt eraan in Carnisse. Een aantal portiekflats in de Walchersestraat en aan de Urkersingel maakt plaats voor nieuwbouw. Alle bewoners zijn vertrokken, de huizen dichtgetimmerd met ijzeren platen. Alleen Mabel (75) en Bertus (72) Weeda wonen er nog.

“Per 1 oktober staan we op straat”, zegt Bertus. “Slapeloze nachten. Ik doe bijna geen oog meer dicht”, zegt Mabel. Zij moeten over een maand hun unieke woon- en werkhuis op Zuid verlaten, maar ze hebben nog niets anders.

‘Alles wat we nodig hebben’

In 2001 kochten ze twee kleine flats en maakten daar met een trap hun eigen huis van. Een woon- en werkplek in één, met een atelier, een garage, een tuin en een souterrain dat dienstdoet als muziekkelder.

“Ons eigen paradijsje”, zegt Mabel. “Het is geen luxe, maar wel alles wat wij nodig hebben”, vult Bertus aan. Voor hem is het atelier onmisbaar. “Als we dit kwijtraken, dreig ik mijn kunstenaarschap te moeten opgeven. Zo’n plek, waar wonen en werken samenkomen, is in Rotterdam gewoon niet te vinden.”

Geen vergelijkbaar huis te vinden

De gemeente wil een aantal portiekflats slopen om de wijk op te knappen. Minder woningen, maar meer variatie en kwaliteit, zodat bewoners in de wijk zelf kunnen doorstromen. Dat snappen de Weeda’s best. “We begrijpen dondersgoed dat de sloop goed is voor de wijk”, zegt Mabel. “Maar niet voor ons.”

Voor hun huis krijgen ze het bedrag dat het op papier waard is. Maar voor dat bedrag kunnen ze in Rotterdam niets terugkopen dat lijkt op wat ze nu hebben. “Dat bedrag klopt wel als je puur naar de stenen kijkt”, zegt Bertus. “Maar een combinatie van atelier, tuin, garage en muziekkelder is nergens te vinden.”

“Als de gemeente gelijk met een reëel bod was gekomen”, zegt Mabel, “was deze hele soesa niet nodig geweest.”

Fouten bij de taxatie

De strijd over het geld duurt al jaren. Een taxateur bleek een deel van de vierkante meters te zijn vergeten. Een tuchtcommissie tikte hem daarvoor op de vingers. Begin dit jaar kwam er zelfs een hele delegatie van de rechtbank langs. Een expertteam concludeerde daarna dat de waarde omhoog moest, omdat het niet alleen gaat om wat de woning op papier waard is, maar ook om de mogelijkheid iets vergelijkbaars terug te kopen.

De rechter moet daar nog formeel uitspraak over doen, die wordt binnenkort verwacht. Ondertussen tikt de tijd. “Iedere dag kijken we op Funda. We staan bij makelaars ingeschreven. Maar we vinden niets. We zijn eigenlijk wanhopig.”

Wat het extra zuur maakt, is dat ze dachten dat dit ‘in de minne’ geregeld zou worden. “We hadden het idee: je gunt elkaar wat. Je zoekt samen naar een oplossing. Maar nu voelen we ons weggezet als zeurpieten. Alsof we dwarsliggers zijn, terwijl we alleen maar goed willen vertrekken.”

Gemeente: ‘onteigenen nooit makkelijk’

De gemeente Rotterdam erkent dat onteigenen nooit makkelijk is. Sinds 2018 is veel tijd en energie gestoken in bewoners begeleiden, onder meer via een woonconsulent die hielp bij het zoeken naar een nieuwe woning en wees op te koop staande huizen in de omgeving. Volgens de gemeente is het in de meeste gevallen goed gegaan.

“Ondanks deze inspanningen is het helaas niet gelukt om samen tot een oplossing te komen”, zegt de gemeente. Die benadrukt dat de bewoners al geruime tijd weten dat ze uiterlijk 1 oktober hun woning moeten verlaten.

Nog een maand

In het souterrain draaien Mabel en Bertus ondertussen een plaat. Het is de muziekkelder – én de ruimte die de taxateur ooit vergat mee te rekenen. Ze dansen op Window of My Eyes van Cuby and the Blizzards.

Nog een maand hebben ze. Dan moet dit alles weg. Ze hopen op iets meer tijd. Op een beetje medewerking. “En op één laatste verhuizing. Naar een plek die voelt als dit.”