Een normale doordeweekse avond verandert voor een hechte vriendinnengroep in een onwerkelijke nachtmerrie. Lieke (22), de levenslustige gangmaker van de groep, stuurt om 20:58 uur nog een vrolijk gifje in de WhatsApp-chat. Daarna blijft het stil. “Ze was net nog online,” zegt iemand. Een geruststellende zin die, achteraf gezien, het begin markeert van angst, onzekerheid en verlies.

Lieke was het zonnetje van haar vriendinnenkring – degene die altijd de groepsuitjes plande, verjaardagen niet vergat, en zelfs op sombere dagen een glimlach wist te brengen. Ze zat in haar laatste jaar communicatie aan de hogeschool en had net een bijbaan aangenomen bij een creatief bureau. Volgens iedereen die haar kende, stond ze volop in het leven. Juist daarom voelde haar plotselinge verdwijning als zo onbegrijpelijk.

Die bewuste avond hadden de vriendinnen nog plannen om elkaar in het weekend te zien. Lieke reageerde snel, zoals altijd. Maar toen iemand later die avond iets in de chat vroeg en geen antwoord kreeg, viel het op: haar blauwe vinkjes bleven uit. Eerst dacht niemand er iets van. “Misschien is haar batterij leeg,” of “ze is vast even bezig.” Maar naarmate de uren vorderden, sloeg de stemming om.

De volgende ochtend probeerde een vriendin haar te bellen. Voicemail. Haar moeder, bij wie ze tijdelijk weer woonde, had haar kamer onaangetast aangetroffen. De fiets stond nog buiten. Haar telefoon was niet meer actief. Wat begon als een klein ongemak werd een officieel vermissingsgeval.

Binnen 24 uur werd de politie ingeschakeld en begon een zoektocht. Vrienden en familie verspreidden flyers, zochten in parken en deelden massaal oproepen op sociale media. De woorden “Ze was net nog online” kregen ineens een grimmige lading: als digitale laatste teken van leven.

De groep vriendinnen bleef in een onwerkelijke roes achter. Het verdriet groeide naarmate de dagen verstreken zonder nieuws. Lieke’s afwezigheid voelde niet alleen als een leegte, maar als het wegvallen van een anker. De groepsgesprekken verstomden. Wie normaal de stilte vulde, was nu zelf de stilte geworden.

Een week later vond de politie haar lichaam aan de rand van een natuurgebied buiten de stad. Er waren geen sporen van geweld. Volgens forensisch onderzoek leek het te gaan om een vrijwillige verdwijning, iets waar niemand in haar omgeving op voorbereid was. De schok was enorm. “Ze was zo vrolijk, zo aanwezig. Niets aan haar deed vermoeden dat ze het moeilijk had,” zei een vriendin onder tranen.

De uitvaart van Lieke bracht honderden mensen samen, waarvan velen nog altijd zoeken naar antwoorden. Haar vriendinnengroep blijft bijeenkomen, niet alleen om te rouwen, maar ook om elkaar vast te houden. In elke herdenking klinkt nog altijd dat ene zinnetje na: “Het viel helemaal niet mee – maar ze was inderdaad nog online.”

Een herinnering aan hoe dichtbij iemand kan lijken, en toch zo ver weg kan zijn.